برای کسانی که چاق هستند، درد کمر یا زانو دارند و به صورت کلی بدنشان آماده نیست دوچرخه ثابت پشتی دار توصیه میشود. در این نوع دوچرخه برخلاف نوع معمول دیگر نیازی به خم شدن به سمت جلو نیست و فشار از روی مهره های کمری برداشته میشود. همچنین به علت صندلی بزرگتر و راحت تر با کاهش فشار بر روی استخوان دنبالچه در دراز مدت از درد های نشمینگاهی جلوگیری میکند. دوچرخه ثابت تکیه دار به علت نوع و محل قرار گیری پدال ها برای کسانی که درد زانو دارند مناسبترست اما کسانی که سابقه بیماری های ذکر شده را ندارند و میخواهند حال و هوای دوچرخه سواری واقعی را تجربه کنند می توانند از دوچرخه ثابت بدون تکیه گاه استفاده کنند. در این مدل به علت نبود تکیه گاه عضلات کمری و شکمی هم فعال میشود و میزان فعالیت قلبی ریوی بیشترست.
همچنین بخوانید: دوچرخه ثابت و توانبخشی زانو
یک روش پدال زدن تکنیک پدال زدن معکوس یا به عقب است. مطالعات نشان داده پدال زدن به عقب باعث کاهش فشار بر روی مفصل تیبیوفمورال (زانو) می شود و می تواند در توانبخشی مشکلات منیسک یا آرتروز زانو به کار گرفته شود. بنابر این کسانی که آرتروز زانو دارند میتوانند این تکنیک را امتحان کرده و در صورت احساس راحتی و فشار کمتر به کار گیرند. اما به علت فشاری که در پدال زدن به عقب روی عضلات چهار سر وارد میشود برای کسانی که درگیری پتلافمورال دارند (نرمی، بی ثباتی و آرتروز کشکک) و کسانی که آسیب رباط صلیبی قدامی دارند توصیه نمیشود.
هر چقدر زین دوچرخه کوتاه تر باشد حین رکاب زدن زانو بیشتر خم میشود و برای کسانی که سندرم پتلافمورال، درد کشک و یا نرمی کشک دارند آسیب رسان است. هر چقدر زین دوچرخه بلند تر باشد؛ زانو کمتر خم میشود و در این حالت عضله ایلوتیبیال تحت کشش قرار گرفته و در دراز مدت باعث درد ناحیه خارجی ران و زانو میشود. همچنین مطالعات نشان داده که در این حالت فشار بیشتری به رباط صلیبی قدامی وارد می شود و برای کسانی که آسیب لیگامان صلیبی قدامی دارند نامناسب است. فقط در یک حالت توصیه میشود برای مدت کوتاهی ارتفاع زین دوچرخه بلند باشد و آن هم برای کسانی است که محدودیت حرکت مفصل زانو دارند و زانو کامل خم نمی شود؛ این افراد بهتر است با زین بلند شروع کنند و با بهتر شدن رنج حرکتی زانو به اندازه استاندارد برسانند.
برای تعیین ارتفاع مناسب زین دوچرخه به این مقاله مراجعه کنید.
